Dit schilderij, dit ben ik!
Joke Boef – Koning (1959) is 43 jaar getrouwd met Willem. Samen hebben ze een zoon en schoondochter en zijn ze de trotse opa en oma van een kleinzoon (9).
Joke heeft sinds haar 49e dystonie. “Het was een helse tocht om erachter te komen wat er met me aan de hand was. Ik had veel last van trekkende spieren en spasmes maar kreeg vooral te horen dat ik niet zo verkrampt moest doen om te voorkomen dat ik hoofdpijn zou krijgen.” Uiteindelijk wordt door een andere neuroloog de diagnose torticollis gesteld.
“Acceptatie van mijn dystonie is mijn grootste uitdaging.”
In augustus 2023 gaat Joke, na 43 jaar werkzaam te zijn geweest bij de gemeente, met pensioen. Werken werd zwaarder en meer thuis zijn, betekent meer ontspanning en dat heeft een positieve invloed op haar dystonie. Een aantal jaren eerder, tijdens de coronacrisis, is Joke begonnen met schilderen op nummer. Maar, het was voor haar altijd al een stil gekoesterde wens om zelf iets te schilderen. “De eerste keer zo’n groot wit doek voor je, dan denk je wel even, waar begin ik? Het liefst schilder ik figuratief, je ziet wat het is maar het is niet helemaal de werkelijkheid. Ik geef graag ergens mijn eigen draai aan. Schilderen is voor mij meditatief. Ik word er rustig van, even aan niks anders denken.” Het schilderij “Dystonie” heeft een bijzondere betekenis voor Joke. “Het accepteren van mijn dystonie is mijn grootste uitdaging. Ik heb last van schaamtegevoelens en probeer mijn dystonie tijdens sociale contacten te onderdrukken. Ook begrijpt niet iedereen de impact die de dystonie op me heeft en dat ik me daardoor soms ongemakkelijk voel in gezelschap.”
Dit ben ik, ik mag er zijn!
In al mijn schilderijen leg ik mijn gevoel maar dit schilderij, dit ben ikzelf. Een mooie vrouw maar wel, door de gebogen nek, beschadigd. De onzekerheid en het verdriet zie je in haar uitstraling. De touwen symboliseren het getrek aan mijn spieren. Het gevoel van de donkere kleuren bovenin toen ik begon met schilderen, tot het kleurrijke onderin dat de energie symboliseert die ik krijg van lieve mensen om mij heen. Het hart met de handen eromheen is mijn verbeelding van de liefde en aandacht die ik nodig heb ervoor te blijven gaan. Om mijzelf te accepteren en te voelen dat ik goed ben, zoals ik ben. De emotie van het schilderij en de therapeutische werking die het op me heeft gehad realiseerde ik me pas nadat het klaar was. Een mooi compliment kreeg ik van twee lotgenoten die ik ooit tijdens een dystoniedag heb ontmoet en waar een mooie vriendschap uit is ontstaan. Hun herkenning van zichzelf in mijn schilderij was voor mij een belangrijke bevestiging. Sommige mensen schrijven van zich af, ik heb mijn gevoelens vertaald in een schilderij. Dit is het, dit ben ik. Trots op het resultaat en dat ik, ondanks mijn handicap, toch zoiets moois heb kunnen maken.”