Natasja de Haay
De afspraak stond al een tijdje in mijn agenda, netjes uitgerekend tussen mijn botox afspraken in. Maar eerlijk gezegd denk ik dat er nooit een juist tijdstip is, alleen maar een iets gunstiger moment. Maar nu was het toch echt weer zover. Altijd een dingetje, de tandarts…
‘Indicatie dystonie’ staat achter mijn naam, maar er had net zo goed ‘koekoek’ kunnen staan. Ieder half jaar stel ik me opnieuw voor aan wederom een nieuwe tandarts. Dat is niet altijd zo geweest. Voorheen had ik een fijne dame die precies wist wat er aan de hand was (misschien omdat ik haar een dystonieinformatieboekje had gegeven, waaruit ik haar overhoorde ). De tand- arts is namelijk niet mijn favoriete bezigheid, net zoals de mondhygiënist vind ik het een topsport om daar op de stoel te liggen. Maar daar ging ik dus weer, met lood in mijn schoenen. Het verkrampen van mijn kaak laat namelijk zijn sporen na. “Ik heb spasmen in mijn nek”, geef ik dan maar gelijk aan en vertel dat ik het niet altijd onder controle heb.
De dystonie kickt altijd harder in zodra mijn hoofd con- tact maakt met een hoofdsteun of kussen. Het standaardantwoord van iedere tandarts luidt dan steevast: “Geen probleem! Gewoon rustig blijven.” En daar lig je dan enkele seconden later met je waffel wijd opengesperd, je hoofd dansend op de steun en je nek in een verwrongen haarspeldbocht omdat de dystonie ook nog eens erger in kickt bij enige vorm van stress. ‘Dokter Bibber’ is het woord dat ineens bij mij opkomt, dat spelletje met de organen die je zonder de randjes aan te raken uit het lichaam moet halen. Zou deze tandarts dit vroeger ook gespeeld hebben, vraag ik mij af? “Even uw hoofd stilhouden, mevrouw De Haaij”, hoor ik de tandarts zeggen. En daar had ik gelijk mijn antwoord; misschien een leuk item voor in het kerstpakket voor de praktijk dit jaar denk ik dan. Het zweet gutst ondertus- sen, mede dankzij een opvlieger, van mijn lijf. Met man en macht probeer ik mijn nek onder controle te houden.
De strijd die ik voer is met geen pen te beschrijven, maar ook zo herkenbaar voor mijn medelotgenoten. De tandarts mompelt ondertussen naar de assistente dat het lastig werken is met een hoofd dat niet stil wordt gehouden. En ik? Ik voel mij klein, onbegrepen en uitgeput.
Een nieuwe afspraak moet worden ingepland en ik reken snel de tijd uit dat ik relatief nog van de botox geniet. Jammer joh, zegt mijn agenda (ik piek namelijk maximaal een week of zeven) en ik noem schoorvoetend de datum, wetende dat de strijd die ik dan moet leveren nog groter zal zijn.
Altijd weer een feestje; de tandarts…