Under construction

Al dagenlang ben ik hyper. Opgewonden omdat er opeens zoveel te doen is. Er staat een grote rode stip aan de horizon en in mijn agenda. 20 november 2021; de dystoniedag met als thema “Human Interest; wat kan ik nog wel met mijn dystonie?” Het wordt de dag van de eerste keer een deel van mijn muzikale theatrale lezing presenteren. Een tip van de sluier van “Scheef, de Reis”.

De tafel ligt vol met schriftjes, artikelen uit de krant, mijn blogs en een pot koffie omdat het nog vroeg is.

Oerol juni 2019 waar het begon. Samen met een vriendin was ik naar het mooie Terschelling gegaan. Beide in ons eigen tentje op de camping in Midsland. Je eigen “huisje”. De inrichting was eenvoudig, een matje met een warm dekbed. Een grote tas vol kleding (je moet veel mee want qua weer kun je alles verwachten) Mijn schriftje met de planning en wensen van voorstellingen welke we wilden gaan zien. Een klein gasflesje voor als we toch wilden koken. En natuurlijk een warm kleedje, waxinelichtjes en een slinger lichtjes voor aan de tent.

Het weer was de eerste dagen fantastisch, de zon scheen volop. Rond 9 uur verscheen de tuk-tuk bij de sanitaire ruimte en dan haalden we verse koffie met iets lekkers erbij.  We luierden in de zon, lazen de Oerolkrant, gingen naar voorstellingen en bekeken de kunstobjecten onderweg. Je laven aan cultuur, maar ook dansen en lekker eten op Westerkeyn (het festivalterrein). Verwonderen, verbazen, verrassen en genieten.

Mei 2018 hoorde ik dat ik aan dystonie leed. Heavy en onwerkelijk, waarom liet mijn lijf me in de steek! Muziek maken (dwarsfluit) werd steeds meer een zenuwslopende bezigheid in plaats van een feestje en gaf veel stress. Op mijn werk in het onderwijs werd ik gek van al die prikkels, pratende, lachende kinderen en de geluiden in de klas. In september was de emmer vol en liep ik leeg. (Letterlijk en figuurlijk) Ik heb veel tranen gelaten en ik voelde me een natte dweil.

Spaans tapasrestaurant “De Reis” in Hoorn (Terschelling) In de zon met mijn theater/drama vriendin werd een zaadje geplant. Ik was nog steeds de dystonie in die tijd en kon niet stoppen erover te praten, te denken en te piekeren. Opeens was daar de magie “waarom maak je er geen voorstelling over?” “Je hebt je muzikaliteit al, plus een behoorlijke dosis theaterbezoeken maar ook wel speel ervaring (theatersport en De Vloer Op) en je kan best leuk schrijven.”

Winter 2019. Mijn eerste blog stond in de Tonus. “Op Weg” was de titel. Ik was op weg. De stoute schoenen waren aangetrokken om een blog te gaan schrijven over “het leven met”. Steeds vaker schreef ik dingen van me af. Gaf ik woorden aan en werd ik me bewust dat ik niet de dystonie ben maar het heb! De drang om iets te creëren en te delen blijkt sterk. Op het podium staan met fluitspelen wordt anders. Ik kan niet meer veel, lang en vaak studeren maar de drive om iets te doen blijft.

Het is nu november 2021. Alle puzzelstukjes vallen op z’n plaats. Er zijn al veel teksten, ik voel me sterker, ik durf grenzen te stellen maar ook andere over te gaan. Ik heb een koffer vol met ervaringen en muzikale theatrale bagage. De lezing krijgt vorm. Het borrelt, het bruist en het lacht. Ik heb zin om het met jullie te delen. Haal het doek maar op!

Wil je reageren op deze blog of heb je vragen over de voorstelling (een muzikale theatrale lezing over dystonie) “Scheef, de Reis”? stuur me een berichtje via ellensblog64@gmail.com