Unbroken

Unbroken– Bouke de Vries.

“Wat als een breuk geen einde is maar een begin?”

In de zomervakantie, ging ik samen met een vriendin, spontaan een middag naar Leeuwarden naar het Keramiek museum Princessehof. De laatste jaren loop ik er vaker binnen. De tijdelijke tentoonstellingen zijn de moeite, naast de vaste collectie, meer dan waard.

De aankondiging van de tentoonstelling, met de titel“Unbroken” sprak me aan. “Schervenkunst. Installaties en werken van gebroken keramiek. Breekbaarheid, transformatie en de schoonheid van het onvolmaakte: maar wel met een dosis humor en spot.”

Als dat je niet nieuwsgierig maakt? Mij in elk geval wel!

Wat zouden we te zien krijgen? We vielen van de ene verbazing in de andere. De eerste kennismaking met Bouke’s werk was die van een paard. Een groot paard met poten, oh nee natuurlijk benen, van Delfstblauwe schaaltjes, schoteltjes, theepotten en borden. Hoe langer je keek, hoe meer je zag. Op het imposante dier zat een ruiter die gevormd was uit de hele gesneuvelde diggelenkast van een rijke boerenfamilie.

Elke zaal (afdeling) liet een nieuwe manier van verwerken/gebruiken van het keramiek zien. Strakke werken aan de muur, grote stellages op sokkels en prachtige opstellingen over beroemde personen. Naarmate ik langer rondliep werd ik steeds rustiger maar ook enthousiaster. Hoeveel brokstukken lagen hier wel niet én hoe verzin je het om van iets wat niet meer te maken valt, zoiets moois te vormen, het weer zo “compleet” te maken.

Bij het laatste gigantisch grote werk mag je aan tafel zitten en je vergapen aan een elf meter lange installatie, geïnspireerd op de luxueuze tafelstukken van de Europese aristocratie uit de 17e en 18e eeuw. Al die pracht en praal, overweldigend! Maarwanneer je beter, langer keek werd je ook steeds meer bewustvan de boodschap en werd de titel van het werk je duidelijk. “War and Pieces”. Je zag steeds meer details en nieuwe dingen. Zonder woorden vertelde het je de bizarre geschiedenis van oorlog.

Eigenlijk was het alweer een beetje op de achtergrond geraakt tot ik deze week ergens op social media weer een vaas voorbij zag komen uit deze tentoonstelling. Een glazen vaas die gevuld is met alle scherven van de oorspronkelijke vaas. Het glazen omhulsel geeft de precieze vorm weer van de oorspronkelijke vaas. Hoe mooi het was, welke vorm het had en hoe imposant hij was geweest. Nu zat het vol met de resten van wat het eenswas. Ongelooflijk, het was uiteengevallen in meerder stukken, het was niet meer te maken tot wat het ooit was geweest en toch was het zó mooi. Zo vernieuwend mooi.

Gister was ik op een feestje en ontmoette ik mensen die ik ken,maar waar ik de laatste tijd niet écht veel mee gesproken had. Ja natuurlijk wel groetend op straat of supermarkt of een vluchtig gesprek maar gister was er meer tijd of was de energie zo relaxed dat er mooie gesprekken ontstonden? “Hoe gaat het met je?” ik kon opeens volmondig zeggen en ook voelen dat het goed met me gaat! Dat ik steeds meer rust in mijn hoofd heb. Dat ik aanvaard dat ik niet de dystonie ben maar dat ik het heb! Dat ik erachter ben gekomen dat ik natuurlijk nog steeds muziek ben, niet meer via het fluitspelen maar via zingen. Mijn liefde voor muziek nog steeds voel, uitdraag en doorgeef. Want ja, dat op een podium staan en het lesgeven zitin mijn bloed.

Ha, ha, natuurlijk wist ik dat, “de dag erna” mijn hoofd wel meer wiebelde dan normaal omdat ik toch een paar wijntjes nam en lekker gedanst had. En ik weet ook dat ik af en toe last van vocht en die harde wind heb, wat je nu eenmaal in de herfst hebt. En ja die injecties zijn pijnlijk maar toch… het gaat goed met me.

Misschien ben ik ook wel zo’n bijzondere vaas die, ook al ligt hij in duizend stukjes, nog steeds de moeite waard is.

De expositie is nog te zien t/m 16 augustus 2026 in het Keramiek Museum Princessehof te Leeuwarden. Komt dat zien.

Wil je reageren op deze blog? Dat kan via ellensblog64@gmail.com