Gedicht: het is gewoon maar dystonie

Elze Schollema

zeg maar, gewoon de nacht vergeten
vooral die gebroken dromen, waarin
strijd en vluchten als gaan en komen
telkens even pauzeren om
de blaas om het uur te legen

het hoofd met ferme slagen
naar rechts het kussen raken
is het dan kwalijk te nemen dat een
mens op een bepaald moment
totaal is moegestreden?

dat het leven zelfs in de zomer
de herfst die diep van binnen
als een magneet blijft kleven
aan al die jaren die wellicht

nog zullen komen

zijn die “dromen“ dan de spiegels
waarin zelfbeklag soms tot
uiting mogen komen, en is de hang
naar het eind het antwoordt op al
die vragen die door hen

in de kiem worden gesmoord