Viva la Vida, Viva la Frida

Morgen ga ik!

Morgen ga ik naar Assen, naar de tentoonstelling van Frida Kahlo in het Drents Museum. De Mexicaanse kunstschilder die bekend staat om haar veelkleurige schilderijen en de traditionele kleding die zij droeg. Op dit moment is zij bijna een rage, een hype. Overal duiken haar portretten op en worden haar foto’s afgedrukt op tassen, mokken en sjaals.

Al vanaf mijn middelbare schoolperiode ben ik van haar werk gaan houden. In eerste instantie vooral van haar portretten. De bloemen in het haar, de aapjes, naakthonden en planten om haar heen. Natuurlijk wist ik van haar polio en “het ongeluk” maar me echt in verdiepen haar leven deed ik toen nog niet.

Afgelopen winter kon je niet meer om Frida heen. De tentoonstelling werd breed in de media uitgemeten, er kwamen boeken uit, er werden podcasts gemaakt en playlists op spotify gezet.

Het werk “Viva la Vida” was de inspiratie voor het nummer van Coldplay, wat nu waarschijnlijk meteen in je hoofd oppopt.

Frida, wat heb jij veel meegemaakt en wat is jouw werk indrukwekkend maar ook schokkend en direct.

Je werk intrigeert me, raakt me.

“De gebroken zuil” is een confronterend zelfportret. Je bent daar kwetsbaar en ongelooflijk sterk tegelijk, zonder opsmuk. Het straalt eenzaamheid uit en pijn, maar laat ook je vermogen zien om door te gaan ondanks je handicap. Het laat schrijnend ongemak zien en … iets waar ik, godzijdank niet zo zwaar invaliderend als jou, zelfs helemaal niet te vergelijken met jou, maar toch herkenning in voel en zie. Het werkt troostend.

Je laat me glimlachen. De prachtige foto’s die van je gemaakt zijn door Nickolas Muray. Ze laten een sterke vrouw zien met bloemen in het haar en prachtige kleurige jurken.

En dan je huis, “La Casa Azul” (het blauwe huis) het huis waar je woonde met Diego, je man, waar je twee keer mee trouwde. Al die kleuren, planten en exotische dieren en beelden. I Love it! Ik heb ook zon in mijn huis. Een van de wanden is geel en ook bij mij is er veel kleur.

Dystonie; het is er altijd! Dat weet iedereen die op deze website de blog leest. Het is constant aanwezig. Tijdens deze lange winter waar het vaak vochtig was en er dagenlang geen zon te zien was. De dagenlange harde wind en de drie stormen op rij. Mijn nek verkrampte en ik was weer het hondje op de hoedenplank. De mist in mijn hoofd liet me weer meer hangen op de bank en moe zijn. Er leek af en toe geen einde aan te komen en de botuline leek ook minder te doen. Balen.

Morgenochtend ga ik naar Assen. Ik ga alleen zodat ik in mijn eigen tempo alles kan gaan bekijken. En… ik heb mezelf daarna een workshop intuïtief schilderen cadeau gedaan in de middag. Ik ben geen Frida op het doek maar ik weet zeker dat haar werk en alles wat ik over haar heb gelezen en gehoord, het zal beïnvloeden.

Viva la Vida, Viva la Frida!

Dank je wel sterke vrouw.

Wil je reageren op deze blog? Doe dat gerust.

ellensblog64@gmail.com