Klagen

De feestdagen zijn alweer tijdje voorbij, Blue Monday is geweest en februari is bijna halverwege. Weken leek de mist boven Nederland te hangen, was het koud en al om 5 uur donker. Genoeg te klagen over het weer dus! Vanuit België kwam er een andere manier van kijken naar klagen. Klagen mag, maar elke keer als je dat doet ga je een armbandje naar je andere pols verplaatsen. Het streven was om 30 dagen minder te klagen. Kom maar op!!

Klagen moet gewoon af en toe even. Je hebt van die dagen of momenten dat het gewoon niet lukt, dat je er niet uit komt. Ik probeer dan het “klaagkwartier”. Even leeglopen en daarna weer proberen verder te gaan want “het is wat het is”. Het gekke is eigenlijk dat je meestal helemaal geen kwartier nodig hebt, in no time ben je er zelf wel “klaar mee”.

Op dit moment klaag ik eigenlijk niet zoveel over de dystonie. Het is zeker weten aanwezig, maar het lijkt dat ik het meer in mijn leven en levensstijl kan passen. Toelaten, Loslaten en Accepteren. Deze drie woorden heb ik op het “schoolbord” gezet. Ik herhaal ze vaak, als een mantra. Het helpt me. En soms voel ik dat het accepteren van de dystonie dichterbij komt.

Toelaten; wanneer ik in de spiegel keek dan liepen er bepaalde lijnen op mijn buik scheef en ook mijn onderrug kraakte af en toe als een machine die niet gesmeerd wordt. Yogaoefeningen deden zeer en af en toe durfde ik iets niet te doen omdat mijn lijf niet mee wilde werken. Dat helpt natuurlijk niet, want dan word je nog stijver!
In Harlingen vond ik een zeer kundige fysio (manueeltherapeut) die samen met mij op zoek ging naar wat er kon verbeteren in mijn lijf. Deze man luisterde naar het hele verhaal, schreef dingen op, ging dingen thuis uitzoeken en begon heel voorzichtig mijn lijf te bewegen. In het begin alleen de rug maar nu ik er zo’n 6 keer ben geweest ook rustig mijn nek. Hij neemt steeds ruim de tijd en voor mijn gevoel sta en beweeg ik rechter. Hij voelt en ziet ook zeker meer ruimte en flexibiliteit dus we gaan op deze weg verder.

Het fijne van meer vertrouwen in mijn lijf is dat de yogales ook weer beter gaat en ik mijn dagelijkse, korte, sessie op de overloop van mijn woning weer op begin te pakken. Het voelt beter en daardoor doe ik het ook weer veel frequenter.

Mijn lief en ik hebben het “ommetje” weer ingevoerd. (Weet je nog? Corona? Erik Scherder?) Wanneer we naar de film gaan, zetten we de auto verder weg op een parkeerterrein. Met een zonnetje een wandeling over de pier in Harlingen, naar Workumer strand of Gaasterlandse bos. Even lopend naar Jumbo, bakker of slager. En gewoon een wandeling door de stad. Het voelt goed ondanks dat we af en toe even moeten doorbijten bij mist of koude wind.

Nu nog even klagen over de dystonie. Het is soms zó vervelend dat je hoofd opeens schudt en wiebelt. Het is zó niet fijn wanneer je nek zeer doet omdat je niet helemaal lekker hebt gelegen. Ik ben af en toe nog verdrietig en boos dat fluitspelen niet meer lukt. Ik mis ook het werk en de collega’s. Wanneer de botuline injecties worden gezet doet het pijn maar …
Mijn neurologe voelde dat de spanning in de basale spieren minder heftig was, ze zag dat mijn hoofd rechter stond dus…

Ik ga ommetje maken en figuurlijk, het klaagarmbandje naar andere kant verplaatsen!

Wil je reageren op deze blog? Dat kan via ellensblog64@gmail.com