Gedicht: zeg dystonie
zeg, weet je dat ik zou
willen rusten in je schoot
mijn hoofd voorzichtig
neerleggen en hopen
dat de bewegingen
vanzelf staken wanneer
onze liefde elkaar zal kruisen
desondanks jouw warmte
tergt het slaan van mijn hoofd
heel mijn bestaan, ‘ k zou
willen vluchten om mijn dystonie
te laten verdwijnen in het niets
doch mijn lief, mijn wereld is
wankel en het riekt naar
het einde – waar ik soms zo
naar verlang – want de slaap
is mij ontvlucht en de nachten zijn
niet zeker meer
je vroeg aan mij, hoe was je nacht
ik antwoordde, welke nacht want
voor mij was er weer geen nacht
en hoop? neen, heb me vergist in het
leven en zal zeker mijn volgende
geboorte aan een ander geven
elze