Ellen’s blog: Sudoku

Wakker worden terwijl het zonnetje tussen de gordijnen door piept. Een meditatie terwijl ik nog in mijn warme bedje lig. (Michael spreekt me rustig toe en mijn lijf soest nog in ontspanning door) Yoga; rek- en strekoefeningen op het paarse matje op de overloop. Een warme douche met koud afspoelen. Yoghurt met vers fruit en havermout. Nu nog koffie zetten en dan ben ik er klaar voor. De sudoku uitdaging!!

Elke morgen open ik de Volkskrant na dit ochtendritueel. Snel wat koppen, lees een enkele column en stort me dan op de sudoku. De cijfers invullen op de juiste plekken, logisch nadenken en hopen dat ik het zie… de combinaties, de verbanden tussen de negen vierkantjes en de negen cijfers die ik negen keer op de juiste plek moet plaatsen. Een uitdaging maar ook een thermometer lijkt het wel voor de conditie van mijn hersenen die dag. Vandaag was een “goeie”. Mijn koppie deed het lekker. Binnen een kwartier was hij opgelost. Yeah dat voelde goed.

Gister ben ik wel vier keer overnieuw begonnen, waren er in hetzelfde vak dubbele cijfers gezet, had ik de logische dingen niet gezien en kwam ik er niet uit. Doorzetter als ik ben gaf ik het niet meteen op, maar ik moest toegeven dat het m’n dag niet was. Mijn nek was onrustig, mijn schouders deden pijn en het hoofd zat vol watten. Er was een mist opgetrokken en het leek allemaal niet te willen. Moe, wat neerslachtig en de sudoku graadmeter bevestigde dit.

Dystonie, een neurologische aandoening. Ik kom er steeds meer achter dat het zo is. Die draaiing in mijn nek en het onrustig zijn van de spieren in dat gebied is niet het enige. Af en toe zuigt het me naar beneden en lijkt gewoon nadenken moeilijk te zijn. Het hoofd slurpt alle energie op voor de aandoening en geeft nadenken minder ruimte lijkt het wel. Woorden vinden is opeens moeilijk en ik wist zelfs een keertje mijn eigen telefoonnummer niet meer. In de mist zijn namen onthouden ook een crime. (Brainfog) Wie was dat ook alweer, en waarom wist ik het na navragen nog steeds niet. Aan een zin beginnen en halverwege niet meer weten wat je wilde vertellen. Bluh wat een zooi.

Nu ik drie jaar weet dat ik d\ystonie heb, raak ik er gelukkig minder van in paniek, weet ik dat het erbij hoort. “Dat het er mag zijn.”  Maar het maakt me soms ook kriegelig, bang en boos!! Ik wil geen dystonie, ik wil dat het weg gaat en nooit meer terugkomt. Dat de opslag in mijn hersenen gewoon benaderbaar is, dat er niet opeens gaten vallen. Ik wil gewoon leven zonder deze aandoening.

Jammer Ellen, het hoort nu bij je. Het is wat het is.

Vandaag schijnt de zon en was de sudoku een makkie, ik ga maar even wandelen en genieten.