Ellen Postma
De Hindelooper nap
Ik schets even het beeld. Een zaterdag in april. We hebben vrienden op visite waarmee we samen lunchen. De zon schijnt volop, er staat een windkracht 3 en buiten is het nog fris. Na het eten besluiten we op pad te gaan. We rijden Bolsward uit richting Makkum om van daaruit te toeren langs de zeedijk.
De eerste stop is bij de vogelkijkhut van Piaam.
Ondertussen weten jullie, denk ik, dat ik van de natuur in mijn omgeving houd. De wijdheid van het landschap en de vergezichten bij de IJsselmeerkust. Ik kan er zó van genieten.
Kijkend over de rietlanden van de Makkumerwaard vertellen we onze vriendin over de Afsluitdijk, de Zuiderzee en de vogels die we zien. Zij komt van oorsprong uit Peru en heeft jaren in Spanje gewoond maar is nu voor haar grote liefde naar Nederland gekomen. De gesprekken gaan in het Engels en ik vervloek mezelf steeds dat ik vroeger niet veel beter mijn best heb gedaan op die taal. Ik red me heus wel maar vloeiend over van alles en nog wat praten lukt mij niet. Mijn hersenen staan op stand “hard werken”.
De ontdekkingstocht gaat verder naar Hindeloopen, één van de Friese 11 steden. Klein en pittoresk. Vlaggen wapperen en het tikken van de stagen tegen de masten van de zeilboten in de haven betekenen toch wel een stevig windje. Op het voetbalveld speelt een dweilorkestje en we lopen met z’n vieren de brug over bij de kleine sluis. We gaan op zoek naar het kerkje waarin een platenzaak is gevestigd. Aangezien de beide mannen erg in vinyl zijn geïnteresseerd moeten we daar zeker naar toe.
Hindeloopen is natuurlijk ook bekend om haar rijke folklore. Het heeft een eigen taal (Hielpers, mede bepaald door de invloed van de handel met Scandinavië), eigen klederdracht en eigen schilderwerk.
We belanden in een winkel met dit laatste ambacht. Het toeval wilde dat mijn zwager die ochtend mij een foto stuurde van een nap met deze beschildering. Op de kop getikt in een kringloopwinkel. Ach, ik kon best wel even vragen of hij het “handschrift” van de schilder herkende. En ja hoor… dat deed hij. Opeens leek ik wel in uitzending van “Tussen Kunst en Kitsch” te zijn beland.
De nap bleek te zijn beschilderd door zijn bet-overgrootvader zo rond 1915-1920. Natuurlijk vroeg ik, net als op tv, of hij veel geld waard zou kunnen zijn. “Misschien” was zijn antwoord, “maar zeker weet je dat nooit. Het is wat de gek ervoor geeft.” Maar deze vraag was wel het begin van een rondleiding door het pand. Titus, zo heet de eigenaar van de winkel nam ons op sleeptouw. We werden getrakteerd op smeuïge verhalen over het schilderen, de geschiedenis van Hindeloopen en de zeevaart. Ook mochten we naar de zolder waar een prachtige beschilderde kapiteinskamer verborgen was. Het was een cadeautje deze ontmoeting!
Wat heeft dit nu allemaal met dystonie te maken?
Nou eigenlijk niks. Maar toch ook wel.
Het is een beetje van alles wat, het “aan” staan op zo’n middag, het steeds Engels praten, de vele indrukken, het enthousiasme wat ik voel voor mooie ontmoetingen, iets minder slapen de nacht ervoor en het uitgewerkt raken van de botuline. Oh en misschien ook wel het suikerzoete toetje wat ik nam als afsluiting van ons diner. (Ik ga niet zo goed op suiker)
Het is even balen vandaag en waarschijnlijk morgen ook. Mijn hoofd/nek schudt en ik heb brainfog. Maar oh wat was het de moeite waard.
Ik doe wel rustig aan, ga wel wat op bank hangen en straks toch maar natuur in want dat geeft mijn accu energie.
Wil je reageren op deze blog dan kan dat