Bananenbrood

Opeens was het gister herfst. De wind trok aan en de regen kwam gestaag naar beneden. Na alle mooie nazomer dagen was dit even wennen.

Een vriendin zou langs komen en het plan was om een end te gaan wandelen. Nu weet ik dat ik altijd hard roep: “er bestaat geen slecht weer, alleen maar slechte kleding” … toch weerhield het ons, om erop uit te gaan.

Ook tekenen of schilderen we samen maar deze keer werd het bakken. Een bananenbrood zonder suiker, wel met beetje honing. En lijnzaadcrackers, die ik elke week wel een keertje bak omdat ze zo erg lekker zijn. Snijden, prakken, mixen en wachten. De kamer werd lekker warm van de oven en het rook steeds huiselijker. Ondertussen de gesprekken, over waar we mee bezig zijn en ook over het vollopen van agenda’s.

Voor mij is dat op dit moment wel een ding. De afgelopen 3,5 jaar werd ik gedwongen om mijn agenda schoon te krijgen om tot rust te komen, te revalideren, daarna te accepteren en ook om een nieuw ritme aan te leren. Het lijkt best goed te lukken. In de rust die er is gekomen, kom ik tot nieuwe dingen. Niet meer mijn werk maar nieuwe ontdekkingen en uitdagingen. Meditatie, yoga, gezonde voeding en mijn ommetjes werden dagelijkse routine. Het geeft structuur in mijn dag en in rust in mijn hoofd en lijf.

Verleden winter heb ik een clownerie cursus gedaan en dat bleek een hele waardevolle aanvulling op mijn eerdere drama (theatersport en de vloer op) ervaringen. Wat begon als, plezier en jezelf verder ontwikkelen groeit beetje bij beetje uit tot meer vorm. Samen met Pluk (mijn clownsvriendin) hebben we aantal openbare “optredens” gedaan en gaan we ons nu meer verdiepen in en richten op mensen met dementie. Fantastisch om te doen en ook fijn om in het nu te zijn, want dat is een clown!

Ook heb ik me weer aangesloten bij een zanggroep. Zingen is fijn, het stroomt en je maakt iets moois door verbinding en luisteren. Muziek maken hoort bij mij, het maakt me blij.

Het theater is weer open. Joepie, weer naar een mooie muziektheatervoorstelling op locatie, weer naar Slieker (filmhuis in Leeuwarden) weer naar cabaret in “Ons Gebouw” in Bolsward en weer met mijn mede vrijwilligers in theater Sneek meedenken over voorstellingen en randprogrammering en op de pluchen stoelen plaatst nemen.

Maar … hoe vol wil ik mijn agenda zetten? In no time kan elke dag gevuld zijn. De corona zorgde, als enige positieve bijwerking, voor rust. Je mocht en kon domweg nergens heen. Nu lonken alle activiteiten weer en merkt mijn lijf en hoofd dat ik balans moet blijven zoeken tussen stilte en actie. Een zoektocht om dingen te doen maar ook om de goede zelfzorg niet uit het oog te verliezen. Luisteren naar mijn hart en vooral naar mijn lijf.

Vandaag werd ik laat wakker want de middag bakken en kletsen was toch weer pittig! Ik lag uren in diepe slaap. Godzijdank is vandaag mijn agenda leeg. Naast me staat pot heerlijke koffie en een lekker stuk bananenbrood. Zo meteen trek ik wandelschoenen aan en ga ik de herfstzon in. Hoofd leegmaken maar vooral lief zijn voor mijn lijf en goed blijven balanceren op de lijn wat wel en niet kan.

Wil je reageren op deze blog? Stuur me gerust een berichtje ellensblog64@gmail.com